Rozwój obu Spider-Manów nie ogranicza się do umiejętności. Deweloperzy pozwalają nam też usprawniać strój oraz tworzyć rozmaite gadżety, wspomagające nas w walce. Jeśli chodzi o stroje, mamy ich oczywiście do wyboru całe mnóstwo, ale nie licząc różnic w wyglądzie, nie wpływają one na to, jak zachowują się bohaterowie. Zmieniamy to za sprawą gromadzonych surowców oraz wspomnianych wcześniej żetonów. Dzięki nim możemy poprawić maksymalny poziom sił witalnych, podnieść zadawane obrażenia, a także wpłynąć na nasze skupienie, tudzież umiejętności akrobatyczne. Upgradowanie stroju to kolejny świetny sposób na to, by jeszcze sprawniej poruszać się po mieście i walczyć z napotkanymi zbirami. Do tego dochodzi jeszcze kilka gadżetów, w tym wyrzutnie sieci, które zamontowane są na nadgarstkach protagonistów. Każdy upgrade oznacza oczywiście konieczność wydawania zbieranych surowców, ale ze względu na to, że w zasadzie nigdy nie kończą się dodatkowe aktywności, ulepszenie wszystkiego do maksimum wcale nie jest takie trudne, jak mogłoby się to wydawać. Wątek fabularny gry to mniej więcej 20 godzin, ale w wirtualnym Nowym Jorku spokojnie możecie spędzić nawet 100 i więcej. Tym bardziej, że zabawa jest autentycznie fantastyczna.

W stosunku do części poprzednich, czuć, że twórcy Marvel’s Sider-Man 2 usprawnili sposób poruszania się głównych bohaterów. Aby skutecznie nawigować po mieście, nie wystarczy bezmyślnie trzymać przycisku odpowiedzialnego za wystrzeliwanie sieci. Trzeba też pamiętać o możliwości przyciągania się do konkretnych krawędzi, prądach powietrznych, wyskokach, wybiciach i innych zdolnościach, wpływających na nasz pęd oraz impet. Wiadomo że da się też „lecieć” na pałę, ale nie wygląda to niestety ani estetycznie, ani efektownie. Zdecydowanie lepszym pomysłem jest spokojna, przemyślana i efektowna nawigacja. Szczególnie, że w powietrzu da się też robić fajne sztuczki, dodatkowo dające głównym bohaterom punkty doświadczenia.

Przemyślana, a nie chaotyczna powinna być też walka z napotkanymi przeciwnikami. Początkowo da się w sumie wygrywać nawet wtedy, gdy nie bardzo wiemy co robimy i jak korzystać z umiejętności Petera oraz Milesa – mówię tu rzecz jasna o normalnym lub wyższym poziomie trudności – ale z czasem starcia robią się coraz trudniejsze. Coraz więcej jest oponentów korzystających z solidniejszego wyposażenia oraz wyprowadzających ciosy niemożliwe do zablokowania, na które działa tylko parrowanie. W takiej sytuacji nie ma mowy o bezmyślnym bieganiu, strzelaniu siecią i wymachiwaniu rękami. Trzeba wiedzieć, jak walczyć i jak zrobić użytek z elementu zaskoczenia. Tylko w ten sposób walka będzie nie tylko efektowna, ale także efektywna. Co warte podkreślenia, niektóre starcia przebiegają pod presją uciekającego czasu, co dodatkowo podnosi poziom adrenaliny i sprawia, że konieczne jest trenowanie w nieco mniej skomplikowanych scenariuszach.

Sama walka została zrealizowana na wzór odsłon poprzednich. Główny bohater stara się więc kontrolować poszczególnych oponentów, wyprowadzać ciosy, korzystać z gadżetów oraz umiejętności specjalnych, a przy okazji regularnie robi uniki, kiedy włącza mu się pajęczy zmysł ostrzegający go przed nadchodzącym ciosem, tudzież nadlatującymi pociskami. Początkowo niełatwo się w tym wszystkim połapać, ale wystarczy pograć kilka godzin, by zrozumieć, że system jest przemyślany i bardzo efektywny. W miarę upływu czasu pozyskujemy też dodatkowe gadżety, poprawiamy strój oraz uczymy się nowych, zaskakujących umiejętności, którymi jeszcze łatwiej jesteśmy w stanie likwidować przeciwników. Nigdy, w zasadzie do samego końca, nie jest jednak tak, że możemy walczyć z "palcem w nosie". Oponenci skutecznie sprawiają, że każda potyczka jest dynamiczna i wymagająca.